Verlange

Die smaak van verlange is bitter. Soos koue koffie sonder suiker. Bitter soos gal. Verlange is 'n bol opgekropte emosies wat met spykervingers aan jou hart vasklou. Verlange is onaantasbaar, tog maak dit seer. Dit skeur jou siel aan flarde en gooi die repe daarvan in die wind.

Ek verlang elke dag ‘n bietjie meer na hom. Verlange het nou al deel van my geword. Soos asemhaal. Ek is al so gewoond aan die beklemming in my bors dat ek dit sekerlik sal mis, dié dag as ek nie meer verlang nie. Dit hou my aan die lewe.

Ek word in die oggend wakker en wag vir die gevoel om oor my te spoel. Gaan slaap in die aand met dieselfde gevoel nogsteeds diep in my hart genestel. Ek leef van die pyn soos ‘n parasiet op die weefsel van sy slagoffer. Ek tap my lewenskrag uit verlange, dit teer op my. Ons het ‘n siek simbiotiese verhouding. Ons voed mekaar. Voer mekaar vet.

Ek weet dat ek eendag daarvan sal moet afstand doen. Dat ek verlange se taai greep van my lyf sal moet losmaak. Dat ek myself sal moet distansieër en weer asemhaal op my eie. Ek besef dat ek een oggend gaan wakker word en grootoog gaan lê en wag vir die gevoel. Maar dit gaan nie kom nie. Ek gaan oor hom wees en nie meer na hom verlang nie. Ek gaan vry wees, of gaan ek?

Ek wonder of ek die gevoel van verlange gaan mis?