Ek mis jou
vanaand, Ma. Ek mis jou stem en jou glimlag. Mis al die laataand geselsies as
ons stilletjies die yskas gaan plunder. Die gemaklike stiltes en die baie
gesels oor min dinge.
Ek wens ek
was weer klein sodat ek in die oggend saam met jou in die bed kan lê en figure
soek tussen die skadupartoontjies teen die dak. Dat ek jou hand kan vashou en
agter jou rok kan skuil as die vreemde vir my te groot word. Dat ek na jou kan
roep as ek bang is en jy kan antwoord sonder om die telefoon op te tel.
Jy het my
uitgestuur in die wêreld om my voete te gaan vind, die fondasies vir my toekoms
te gaan lê. Om my drome te gaan bou. Maar dit is 'n koue wêreld, Ma. Vol koue
mense met koue, grypende hande. Mense met leë oë en leër harte.
Ek vlug uit
voor die dae. Die nagte is lank en donker. Ek is eensaam tussen al die baie
mense. Ek huil saggies omdat ek na jou verlang. Huil oor die groot seer wat
besig is om my te verteer.
Hoekom
grootword?
Grootword
en dan oor klein dinge seerkry?
Hoekom nie
vir altyd by jou bly waar dit warm is nie, en veilig?
Hoekom
grootword?
Om dan
alleen in 'n koue wêreld te gaan bly.
Om met koue
hande na die onskuldiges te gryp, terwyl my oë en hart leegloop.